Succesverhalen: De weg is mooier dan het doel zelf!
Hier vind je enkele succesverhalen van paard en ruiter. Veel leesplezier!
Had jij graag je verhaaltje hier ook op? Mail je tekst dan door en voeg er enkele leuke foto's bij!
Had jij graag je verhaaltje hier ook op? Mail je tekst dan door en voeg er enkele leuke foto's bij!
Liefde op het eerste gezicht.... Ann Gils en Simaron
"Liefde op het eerste zicht…er zijn geen andere woorden om mijn gevoel over Simaron te beschrijven. Een goed jaar geleden zagen we elkaar voor het eerst: zij, een vosse merrie, fijn gebouwd, stralende vacht, helemaal mijn ding! In een impulsieve bui stortte ik me - samen met een vriendin die het zusje van Simaron kocht - in een groot avontuur: mijn eerste paard! Na twee maanden wennen - en beetje sukkelen - leerde ik per toeval Marilyn kennen, een betere steun dan haar had ik me nooit durven wensen… Zij leerde me de wereld van NH kennen, waar ik haar nog elke dag dankbaar voor ben. Van een zure, asociale en mensvrezende merrie veranderde Sim zienderogen in een nieuwsgierige, blije en sociale meid, een merrie die vooral heel leergierig en perfectionistisch bleek te zijn, exact zoals mij...
NH heeft mijn ogen geopend, maar zeker ook die van Simaron, alsof de wereld aan onze voeten lag! Na een paar maanden met veel hulp, geduld en doorzettingsvermogen, raakte Sim van haar grootste angsten vanaf en werd ze stilaan maar zeker een vrolijke, meer dominante meid die zich duidelijk heel goed in haar vel begon te voelen. Samen zorgden we ervoor dat haar afkeer tegenover haar zadel verminderde, dat haar klassiek hoofdstel werd omgeruild in een bitloos, dat ze mij kon vertrouwen maar ook moest respecteren, en dat haar mentale toestand er fel op vooruit ging.
Nu dat er allemaal op zit, komt haar fysieke toestand aan de beurt. Ik heb geleerd om een paard te begrijpen, te lezen en hier op in te spelen, en zal nooit of te nimmer een paard nog op de klassieke manier beoordelen, rijden of wat dan ook. NH zorgt ervoor dat je op een correcte en eerlijke manier met je paard kan communiceren, maar vooral ook kan spelen. Meer dan dat had Sim niet nodig om helemaal open te bloeien, ook al was ze al 10 jaar toen ik haar kocht.
Toegegeven, het heeft me zweet, bloed en tranen gekost om te komen tot waar ik nu sta, maar dat was het allemaal dubbel en dik waard! De band met haar die ik voel en zie groeien, is onbetaalbaar…
Er is nog veel werk aan de winkel, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om nu op te geven, daar werkt NH veel te goed voor! Samen zijn we gegroeid en groeien we nog steeds elke dag opnieuw, een fijner gevoel dan dat bestaat niet."
NH heeft mijn ogen geopend, maar zeker ook die van Simaron, alsof de wereld aan onze voeten lag! Na een paar maanden met veel hulp, geduld en doorzettingsvermogen, raakte Sim van haar grootste angsten vanaf en werd ze stilaan maar zeker een vrolijke, meer dominante meid die zich duidelijk heel goed in haar vel begon te voelen. Samen zorgden we ervoor dat haar afkeer tegenover haar zadel verminderde, dat haar klassiek hoofdstel werd omgeruild in een bitloos, dat ze mij kon vertrouwen maar ook moest respecteren, en dat haar mentale toestand er fel op vooruit ging.
Nu dat er allemaal op zit, komt haar fysieke toestand aan de beurt. Ik heb geleerd om een paard te begrijpen, te lezen en hier op in te spelen, en zal nooit of te nimmer een paard nog op de klassieke manier beoordelen, rijden of wat dan ook. NH zorgt ervoor dat je op een correcte en eerlijke manier met je paard kan communiceren, maar vooral ook kan spelen. Meer dan dat had Sim niet nodig om helemaal open te bloeien, ook al was ze al 10 jaar toen ik haar kocht.
Toegegeven, het heeft me zweet, bloed en tranen gekost om te komen tot waar ik nu sta, maar dat was het allemaal dubbel en dik waard! De band met haar die ik voel en zie groeien, is onbetaalbaar…
Er is nog veel werk aan de winkel, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om nu op te geven, daar werkt NH veel te goed voor! Samen zijn we gegroeid en groeien we nog steeds elke dag opnieuw, een fijner gevoel dan dat bestaat niet."
Liefde kan groeien ... Yasmin Gysbrechts en Milo
Mijn ouders hebben Mylo 4 jaar geleden gekocht toen ik een maand op reis was. Twee weken met de ene vriendin en twee weken met de andere. Tussendoor was ik een halve dag thuis voor ik het vliegtuig op moest en mijn ouders namen mij mee naar de paarden. Er was net een veulen geboren, ik dacht dat het daarover ging, maar plots stond daar een kolos voor mij en zeiden ze: “Alstublieft, die is voor u!”. Ik heb leren paardrijden op een bonte New Forest merrie. Een koppig ding, maar daar leer je het meeste van. 17 jaar was ze ondertussen en ze begon wat stijf te worden, wat ervoor zorgde dat ze pijn had bij het rijden. Mijn vader had al wel eens gepolst of ik geen groter exemplaar wilde zodat Tipsy op rust kon, maar ik vond dat maar een gek idee. Ik kende mijn pony door en door, wist dat ze haar kuren had en hoe ik daar mee om moest gaan en plots zou ik dan op een ander paard moeten rijden? Ik was er niet echt klaar voor, maar toen Tipsy de diagnose ‘Cushing’ kreeg, mocht ik niet meer met haar rijden. Het was te belastend geworden. Dus ik kom thuis van op reis en plots stond daar een imposante ruin. Allemaal heel goed bedoeld, maar ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad dat ik mijn paard niet zelf heb gekozen. Hoe prachtig gespierd ik hem ook vind, ik had zelf nooit voor hem gekozen. Het begin was enorm lastig. Hij was mij altijd te slim af tijdens het rijden, hij was te sterk. Als ik even niet focuste, deed hij niet wat ik had gevraagd want ik had het beter moeten vragen. Hij speelde spelletjes met mij en ik verloor mijn plezier in het paardrijden.
Paarden zijn nu eenmaal gevoelig, ik was volop aan het puberen en heel onzeker, iets waar hij misbruik van maakte. Op de grond was het al niet veel beter: hij liep mij voorbij aan het touw, hij kwam steeds naar binnen in de cirkel, hij gaf kopstoten waar ik van opzij vloog. Een totaal gebrek aan respect. Mylo heeft altijd op een kleine paddock gestaan en bij ons mocht hij op een grote wei de baas spelen over een kudde van 6. Hij was de koning te rijk. Even is het beter gegaan toen ik een periode had dat ik me Superman voelde. Hij heeft dat nodig, dat er iemand nog stoerder is dan hem. En dan deed hij alles voor mij en waren we de beste vrienden. Tot ik me weer onzeker voelde en hij terug de baas werd. Ik nam paardrijles, maar ik haalde er geen plezier meer uit. Een keer had hij koliek. Afschuwelijk om zo’n sterk paard zo te zien afzien. Uren en uren heb ik met hem gewandeld. Als hij ging hangen aan het touw om te kunnen gaan liggen, trok ik terug en riep ik dat hij niet mocht opgeven. En hij is niet gaan liggen. De dierenarts kwam pas na een paar uur en zei dat ik hem erdoor had gehaald. Dan hadden we plots weer een band. Maar van zodra hij terug in de wei terecht kwam, werd hij super dominant.
Vorig jaar brak tijdens het rijden een boom in twee vlak naast de piste. Ongelooflijk maar waar. Mylo schoot weg, ik ben er niet af gedonderd, maar sindsdien heb ik niet meer gereden. Ik ben af gestapt en mijn lesgeefster zette mij de volgende les op een ander paard. De grootste fout ooit, zo bleek achteraf, maar ik had vertrouwen in haar en ik wilde gewoon ontspannen kunnen paardrijden. Dat paard werd verkocht en mijn vertrouwen in Mylo was nog niet terug. Begin dit jaar stond ik op het punt om hem te verkopen. Ik dacht dat het beter was zo. Eén paard heb ik uitgetest: een prachtige jonge merrie. Tijdens het rijden, merkte ik dat ze nog niet veel kon. De hele tijd dacht ik: ‘Dit kan Mylo wel.’ ‘Mylo zou dit zo doen.’ Ik heb gehuild onderweg naar huis. Het was zo oneerlijk om mijn paard te verkopen omdat ik te bang was om het vertrouwen tussen ons te herstellen. Ik besloot hem te houden en hem nog een kans te geven. Vlot ging dit echter niet. Ik kon enorm zelfzeker zijn bij andere paarden, maar niet bij hem.
Sinds een maand doe ik NH en mijn paard is totaal veranderd. De eerste les al gaf hij zich over. Ik werd de leider van onze kudde. Het is ongelooflijk hoe snel hij dingen leert. Hij verveelt zich dus ook snel, maar dat zorgt voor een uitdaging. Als Marilyn zegt dat ik toch echt een slim paard heb en dat het fantastisch is hoe goed hij het doet, sta ik te glimmen van trots! De vorige keer wilde ze iets voordoen en werkte mijn paard niet mee, waarop Marilyn zei: “Ja lap, die wil dat dus niet doen voor mij hè. Gij bent de baas, Yasmin.” Stiekem vond ik dat wel heel grappig . Momenteel gaat het even minder goed omdat ik te veel stress heb door herexamens. Hij voelt aan dat ik met mijn gedachten elders zit en zo werkt het niet. Na de herexamens vliegen we er opnieuw in. Ik kijk er enorm naar uit. Als ik hoor wat de andere leerlingen van Marilyn allemaal doen, ben ik benieuwd wat ze voor mij nog in petto heeft! Gaan picknicken met de paarden, gaan zwemmen. Laat maar komen! Mijn persoonlijke doelen zijn bitloos rijden en met hem naar het bos kunnen. Hij is niet verkeersmak, heb ik al ondervonden. Dat wordt nog spannend!
Paarden zijn nu eenmaal gevoelig, ik was volop aan het puberen en heel onzeker, iets waar hij misbruik van maakte. Op de grond was het al niet veel beter: hij liep mij voorbij aan het touw, hij kwam steeds naar binnen in de cirkel, hij gaf kopstoten waar ik van opzij vloog. Een totaal gebrek aan respect. Mylo heeft altijd op een kleine paddock gestaan en bij ons mocht hij op een grote wei de baas spelen over een kudde van 6. Hij was de koning te rijk. Even is het beter gegaan toen ik een periode had dat ik me Superman voelde. Hij heeft dat nodig, dat er iemand nog stoerder is dan hem. En dan deed hij alles voor mij en waren we de beste vrienden. Tot ik me weer onzeker voelde en hij terug de baas werd. Ik nam paardrijles, maar ik haalde er geen plezier meer uit. Een keer had hij koliek. Afschuwelijk om zo’n sterk paard zo te zien afzien. Uren en uren heb ik met hem gewandeld. Als hij ging hangen aan het touw om te kunnen gaan liggen, trok ik terug en riep ik dat hij niet mocht opgeven. En hij is niet gaan liggen. De dierenarts kwam pas na een paar uur en zei dat ik hem erdoor had gehaald. Dan hadden we plots weer een band. Maar van zodra hij terug in de wei terecht kwam, werd hij super dominant.
Vorig jaar brak tijdens het rijden een boom in twee vlak naast de piste. Ongelooflijk maar waar. Mylo schoot weg, ik ben er niet af gedonderd, maar sindsdien heb ik niet meer gereden. Ik ben af gestapt en mijn lesgeefster zette mij de volgende les op een ander paard. De grootste fout ooit, zo bleek achteraf, maar ik had vertrouwen in haar en ik wilde gewoon ontspannen kunnen paardrijden. Dat paard werd verkocht en mijn vertrouwen in Mylo was nog niet terug. Begin dit jaar stond ik op het punt om hem te verkopen. Ik dacht dat het beter was zo. Eén paard heb ik uitgetest: een prachtige jonge merrie. Tijdens het rijden, merkte ik dat ze nog niet veel kon. De hele tijd dacht ik: ‘Dit kan Mylo wel.’ ‘Mylo zou dit zo doen.’ Ik heb gehuild onderweg naar huis. Het was zo oneerlijk om mijn paard te verkopen omdat ik te bang was om het vertrouwen tussen ons te herstellen. Ik besloot hem te houden en hem nog een kans te geven. Vlot ging dit echter niet. Ik kon enorm zelfzeker zijn bij andere paarden, maar niet bij hem.
Sinds een maand doe ik NH en mijn paard is totaal veranderd. De eerste les al gaf hij zich over. Ik werd de leider van onze kudde. Het is ongelooflijk hoe snel hij dingen leert. Hij verveelt zich dus ook snel, maar dat zorgt voor een uitdaging. Als Marilyn zegt dat ik toch echt een slim paard heb en dat het fantastisch is hoe goed hij het doet, sta ik te glimmen van trots! De vorige keer wilde ze iets voordoen en werkte mijn paard niet mee, waarop Marilyn zei: “Ja lap, die wil dat dus niet doen voor mij hè. Gij bent de baas, Yasmin.” Stiekem vond ik dat wel heel grappig . Momenteel gaat het even minder goed omdat ik te veel stress heb door herexamens. Hij voelt aan dat ik met mijn gedachten elders zit en zo werkt het niet. Na de herexamens vliegen we er opnieuw in. Ik kijk er enorm naar uit. Als ik hoor wat de andere leerlingen van Marilyn allemaal doen, ben ik benieuwd wat ze voor mij nog in petto heeft! Gaan picknicken met de paarden, gaan zwemmen. Laat maar komen! Mijn persoonlijke doelen zijn bitloos rijden en met hem naar het bos kunnen. Hij is niet verkeersmak, heb ik al ondervonden. Dat wordt nog spannend!
Adelyn De Herdt met Snowball Jackson: Always having fun!
Jolien en Rapid: Een mooi team!
Een avontuur vol ontdekkingen....
Ik werd op 13 augustus 2012 het nieuwe baasje van Zingara. Een klein ineengedoken, zielig
uitziend merrietje, kruising van een appaloosa x paint.
Maar ze stal onmiddellijk mijn hart en ik ook het hare.
Ik wou het wel allemaal anders dan ik tot dan was tegengekomen en om het met een zeer gekende leuze te zeggen: 'Dare to be different' Ja, maar NIET op hun manier.
Dat was het eerste obstakel op het pad van mezelf en mijn gevoelig merrietje bij wie dwang en streng in het gelid lopen zeer averechts uitpakken. Luisteren ja, maar ook nog een stuk eigenheid , vrijheid en speelsheid mogen behouden...
Bovendien is Zingara heel gevoelig aan maag en darmen en toen liep het daar al zeer snel helemaal mis, daarbovenop de té grote stress voor haar van een veel te grote kudde en foutieve en te snelle herhalingsvaccinaties en ja, Zingara ging er fysiek compleet onderdoor, wat daar op die plaats helemaal werd tegengesproken ondanks de uitslagen van mijn dierenarts... met als gevolg heel veel stress voor mij en voor haar omdat ik helemaal niet meer in hun systeempje wou meewandelen... mijn besluit was dan om maar zoveel mogelijk met haar samen te zijn, haar rust te geven en te wandelen aan de hand op haar betere dagen omdat ze dat zo heerlijk vond en zien wat er kon die dag en zo bouwden we al een mooie band op in de maanden dat ze eigenlijk ziek en zwak was. Ondertussen was ik steeds maar aan het uikijken naar andere mensen en plaatsen voor ons...
Bijna de wanhoop nabij zijn we Marilyn en Adelyn op ons pad tegengekomen.
Eindelijk, opluchting voor mij en Zingara, beiden voelden we ons direct heel goed in hun gezelschap en eindelijk mensen met een echt hart voor paarden en vooral die helpen daar waar ze het kunnen!!!
En zo zijn we stukje bij beetje vooruit gegaan met ons grondwerk , Zingara die je zag evolueren zowel fysiek als mentaal en ikzelf die wat meer op mijn strepen dierf gaan staan en dit vertaalde zich zelfs ook naar mijn dagelijkse omgeving ;-)
Onze band die steeds intenser werd en zich nog steeds versterkt en zo hebben we ook leren fietsen met Zingara zodat we lekkere langere wandelingen kunnen maken omdat ik haar nog altijd wat jong vind om te echt te rijden....
Ondertussen is Zingara uitgegroeid tot een speciale, lieve merrie die best wel koppig kan zijn en soms extra prikkeltjes nodig heeft om in de piste iets te willen doen want daar heeft ze een broertje dood aan, maar af en toe is dat toch wel eens nodig, nietwaar? Maar we doen heel veel buiten de piste of in de weide , daar vindt ze het allemaal dik in orde... en ja, ik moet af en toe gewoon veel strenger zijn natuurlijk ....
Waar we nu staan hebben we vooral te danken aan Marilyn en Zingara gaat nog heel veel lol beleven met de tricks van Adelyn maar dat weet ze nog niet en dat houden we nog even zo ;-)
In ieder geval ik ben zo blij en gelukkig met haar en een betere begeleiding kunnen we echt niet vinden! En ik heb ook een zeer grote dankbaarheid naar hen toe voor alle hulp en steun die zij mij gegeven hebben bij de nodige stalperikelen die ik met Zingara al heb moeten meemaken.
Mijn gevoel zegt dat we nu eindelijk een thuis hebben gevonden en ik ben ervan overtuigd dat Zingara en ikzelf dit pad samen met Marilyn en Adelyn nog lang kunnen bewandelen. Samen komen we er wel en hoelang we er over doen is van geen belang.
Ik werd op 13 augustus 2012 het nieuwe baasje van Zingara. Een klein ineengedoken, zielig
uitziend merrietje, kruising van een appaloosa x paint.
Maar ze stal onmiddellijk mijn hart en ik ook het hare.
Ik wou het wel allemaal anders dan ik tot dan was tegengekomen en om het met een zeer gekende leuze te zeggen: 'Dare to be different' Ja, maar NIET op hun manier.
Dat was het eerste obstakel op het pad van mezelf en mijn gevoelig merrietje bij wie dwang en streng in het gelid lopen zeer averechts uitpakken. Luisteren ja, maar ook nog een stuk eigenheid , vrijheid en speelsheid mogen behouden...
Bovendien is Zingara heel gevoelig aan maag en darmen en toen liep het daar al zeer snel helemaal mis, daarbovenop de té grote stress voor haar van een veel te grote kudde en foutieve en te snelle herhalingsvaccinaties en ja, Zingara ging er fysiek compleet onderdoor, wat daar op die plaats helemaal werd tegengesproken ondanks de uitslagen van mijn dierenarts... met als gevolg heel veel stress voor mij en voor haar omdat ik helemaal niet meer in hun systeempje wou meewandelen... mijn besluit was dan om maar zoveel mogelijk met haar samen te zijn, haar rust te geven en te wandelen aan de hand op haar betere dagen omdat ze dat zo heerlijk vond en zien wat er kon die dag en zo bouwden we al een mooie band op in de maanden dat ze eigenlijk ziek en zwak was. Ondertussen was ik steeds maar aan het uikijken naar andere mensen en plaatsen voor ons...
Bijna de wanhoop nabij zijn we Marilyn en Adelyn op ons pad tegengekomen.
Eindelijk, opluchting voor mij en Zingara, beiden voelden we ons direct heel goed in hun gezelschap en eindelijk mensen met een echt hart voor paarden en vooral die helpen daar waar ze het kunnen!!!
En zo zijn we stukje bij beetje vooruit gegaan met ons grondwerk , Zingara die je zag evolueren zowel fysiek als mentaal en ikzelf die wat meer op mijn strepen dierf gaan staan en dit vertaalde zich zelfs ook naar mijn dagelijkse omgeving ;-)
Onze band die steeds intenser werd en zich nog steeds versterkt en zo hebben we ook leren fietsen met Zingara zodat we lekkere langere wandelingen kunnen maken omdat ik haar nog altijd wat jong vind om te echt te rijden....
Ondertussen is Zingara uitgegroeid tot een speciale, lieve merrie die best wel koppig kan zijn en soms extra prikkeltjes nodig heeft om in de piste iets te willen doen want daar heeft ze een broertje dood aan, maar af en toe is dat toch wel eens nodig, nietwaar? Maar we doen heel veel buiten de piste of in de weide , daar vindt ze het allemaal dik in orde... en ja, ik moet af en toe gewoon veel strenger zijn natuurlijk ....
Waar we nu staan hebben we vooral te danken aan Marilyn en Zingara gaat nog heel veel lol beleven met de tricks van Adelyn maar dat weet ze nog niet en dat houden we nog even zo ;-)
In ieder geval ik ben zo blij en gelukkig met haar en een betere begeleiding kunnen we echt niet vinden! En ik heb ook een zeer grote dankbaarheid naar hen toe voor alle hulp en steun die zij mij gegeven hebben bij de nodige stalperikelen die ik met Zingara al heb moeten meemaken.
Mijn gevoel zegt dat we nu eindelijk een thuis hebben gevonden en ik ben ervan overtuigd dat Zingara en ikzelf dit pad samen met Marilyn en Adelyn nog lang kunnen bewandelen. Samen komen we er wel en hoelang we er over doen is van geen belang.
Een weg vol ervaring en verrijking.... Tessa
Mijn paardenverhaal…
Van zolang ik mij kan herinneren, ben ik met paarden bezig. Het is er letterlijk met de paplepel ingegaan.
In die tijd was het wel de “klassieke” manier. Bit, sporen, zweepje… je weet wel.
Mijn vader had een reus van 1,70m groot waar ik af en toe op mocht. Wij waren toen lid van een paardenclub en ik mocht elke zondag mee daar naartoe op zijn hoge rug met mijn vader ernaast op de fiets. In galop moest hij behoorlijk trappen!!
Maar omdat dit toch wel heel brave paard een beetje te groot was, kreeg ik mijn eerste paardje toen ik een jaar of 11 was. Het werd een halfbloed arabier van kennissen van de club. Die zou bijten en stampen in de stal en de eigenares had er schrik van gekregen. Wij daar naartoe, ritje gemaakt. Paardje was zo mak als een lammetje, dus gekocht! Mijn eerste eigen paard!!
Van dit paard heb ik zoveel geleerd. Uren en uren dressuurles, heel veel buitenritten, mee op kamp naar zee, wedstrijden gereden,… En nu ik er dieper over nadenk, had ik met haar een heel grote band, maar besefte dat op dat moment niet. Ik reed haar op de wei zonder zadel, zonder bit. Ik vertrouwde haar helemaal!
Als we op uitstap gingen met een paar en ik liep naast haar achter al de rest, dan stopte ze als ik stilstond. Nu weet ik wat dat betekent, maar toen niet!
Dit was zo een geweldig paard, en heb zoveel met haar meegemaakt. Maar als ik de kennis had die ik nu heb, had ik het nog anders aangepakt.
Bij ons stonden de paarden aan huis. In de zomer op de weide, vaak alleen. In de winter ’s nachts op stal, echt tussen vier muren… wisten wij veel… helaas…
Toen ze een jaar of 21 was, heb ik haar op rust gezet. Ik vond gelukkig een geweldig plekje bij kennissen die haar enorm graag zagen. Ze is daar een paar jaar geleden gestorven op de weide op 31-jarige leeftijd.
Ondertussen wilde ik wel graag verder met rijden en begon de zoektocht naar een nieuw paard. Omdat ik een zwak voor arabieren had, ging ik daar ook weer naar op zoek. Ik vond opnieuw een halfbloedje waar ik veel plezier mee gehad heb. Helaas heb ik hem na 2 jaar met heel veel pijn in mijn hart moeten laten inslapen omwille van medische problemen.
Een half jaar later kwam er een volbloed op mijn pad. (helemaal in het Noorden van NL) Een braaf en rustig paard, zo leek het. Ook de proefrit ging super. Ik was gecharmeerd door deze stoere arabier, dus mee naar huis!
Daar ontpopte hij zich tot een toch wel vrij dominante knol… met alle gevolgen vandien. Ik verloor de moed een beetje en werd erg onzeker dus besloot om dit aan te gaan pakken. Ik wilde het natuurlijk niet zomaar opgeven!
Zo kwam ik in contact met NH. Er ging een wereld voor me open. Dus zó kon het ook!!
Rique kende ondertussen zijn grondwerk heel goed en hij (en ik) werden “omgeschoold” naar het westernrijden. Was dit effe wennen!! Altijd gewend geweest om met teugelcontact te rijden, benen eraan enz… En nu alles los! Wooow!! Maar wel een verademing.
Ondanks alles bleef hij erg dominant naar mij toe en bleef ik erg onzeker, vooral met rijden. Ik vertrouwde hem gewoon niet meer.
Dus na 2,5 jaar heb ik de knoop doorgehakt (na erg veel nadenken en traantjes) en besloten om voor hem een ander baasje te zoeken. Dit vond ik vrij snel. Zij was helemaal gek op hem en heb nog steeds contact met haar. Blijkbaar doet hij het erg goed. Ze hebben zelfs een parelli weekend achter de rug (terwijl ze dit voordien nooit gedaan had)
Omdat ik zo verdrietig en teleurgesteld was, ging ik toch even kijken naar dat ene jonge paardje dat te koop stond… En wat te verwachten was, gebeurde ook; ik werd op slag verliefd! Maar wat was hij nog jong (voor mij althans), nog geen 2,5 jaar. En daar had ik echt geen ervaring mee! Maar door met een aantal mensen te praten toch de knoop doorgehakt.
En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Dit is zoooo een ander paard! Echt een verademing. Hij geeft mij het gevoel wat ik had bij mijn eerste merrie.
We hebben nog een lange weg te gaan en ik moet echt van mijn onzekerheid af, maar met de juiste hulp (en die hebben we ongetwijfeld gevonden bij Marilyn!) komen we er wel!!
Van zolang ik mij kan herinneren, ben ik met paarden bezig. Het is er letterlijk met de paplepel ingegaan.
In die tijd was het wel de “klassieke” manier. Bit, sporen, zweepje… je weet wel.
Mijn vader had een reus van 1,70m groot waar ik af en toe op mocht. Wij waren toen lid van een paardenclub en ik mocht elke zondag mee daar naartoe op zijn hoge rug met mijn vader ernaast op de fiets. In galop moest hij behoorlijk trappen!!
Maar omdat dit toch wel heel brave paard een beetje te groot was, kreeg ik mijn eerste paardje toen ik een jaar of 11 was. Het werd een halfbloed arabier van kennissen van de club. Die zou bijten en stampen in de stal en de eigenares had er schrik van gekregen. Wij daar naartoe, ritje gemaakt. Paardje was zo mak als een lammetje, dus gekocht! Mijn eerste eigen paard!!
Van dit paard heb ik zoveel geleerd. Uren en uren dressuurles, heel veel buitenritten, mee op kamp naar zee, wedstrijden gereden,… En nu ik er dieper over nadenk, had ik met haar een heel grote band, maar besefte dat op dat moment niet. Ik reed haar op de wei zonder zadel, zonder bit. Ik vertrouwde haar helemaal!
Als we op uitstap gingen met een paar en ik liep naast haar achter al de rest, dan stopte ze als ik stilstond. Nu weet ik wat dat betekent, maar toen niet!
Dit was zo een geweldig paard, en heb zoveel met haar meegemaakt. Maar als ik de kennis had die ik nu heb, had ik het nog anders aangepakt.
Bij ons stonden de paarden aan huis. In de zomer op de weide, vaak alleen. In de winter ’s nachts op stal, echt tussen vier muren… wisten wij veel… helaas…
Toen ze een jaar of 21 was, heb ik haar op rust gezet. Ik vond gelukkig een geweldig plekje bij kennissen die haar enorm graag zagen. Ze is daar een paar jaar geleden gestorven op de weide op 31-jarige leeftijd.
Ondertussen wilde ik wel graag verder met rijden en begon de zoektocht naar een nieuw paard. Omdat ik een zwak voor arabieren had, ging ik daar ook weer naar op zoek. Ik vond opnieuw een halfbloedje waar ik veel plezier mee gehad heb. Helaas heb ik hem na 2 jaar met heel veel pijn in mijn hart moeten laten inslapen omwille van medische problemen.
Een half jaar later kwam er een volbloed op mijn pad. (helemaal in het Noorden van NL) Een braaf en rustig paard, zo leek het. Ook de proefrit ging super. Ik was gecharmeerd door deze stoere arabier, dus mee naar huis!
Daar ontpopte hij zich tot een toch wel vrij dominante knol… met alle gevolgen vandien. Ik verloor de moed een beetje en werd erg onzeker dus besloot om dit aan te gaan pakken. Ik wilde het natuurlijk niet zomaar opgeven!
Zo kwam ik in contact met NH. Er ging een wereld voor me open. Dus zó kon het ook!!
Rique kende ondertussen zijn grondwerk heel goed en hij (en ik) werden “omgeschoold” naar het westernrijden. Was dit effe wennen!! Altijd gewend geweest om met teugelcontact te rijden, benen eraan enz… En nu alles los! Wooow!! Maar wel een verademing.
Ondanks alles bleef hij erg dominant naar mij toe en bleef ik erg onzeker, vooral met rijden. Ik vertrouwde hem gewoon niet meer.
Dus na 2,5 jaar heb ik de knoop doorgehakt (na erg veel nadenken en traantjes) en besloten om voor hem een ander baasje te zoeken. Dit vond ik vrij snel. Zij was helemaal gek op hem en heb nog steeds contact met haar. Blijkbaar doet hij het erg goed. Ze hebben zelfs een parelli weekend achter de rug (terwijl ze dit voordien nooit gedaan had)
Omdat ik zo verdrietig en teleurgesteld was, ging ik toch even kijken naar dat ene jonge paardje dat te koop stond… En wat te verwachten was, gebeurde ook; ik werd op slag verliefd! Maar wat was hij nog jong (voor mij althans), nog geen 2,5 jaar. En daar had ik echt geen ervaring mee! Maar door met een aantal mensen te praten toch de knoop doorgehakt.
En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Dit is zoooo een ander paard! Echt een verademing. Hij geeft mij het gevoel wat ik had bij mijn eerste merrie.
We hebben nog een lange weg te gaan en ik moet echt van mijn onzekerheid af, maar met de juiste hulp (en die hebben we ongetwijfeld gevonden bij Marilyn!) komen we er wel!!